കത്ത് ഒരാവര്ത്തി കൂടെ ഞാന് വായിച്ചു ടീച്ചറുടെ എല്ലാകത്തുകളും എന്നെ ഏറെ നൊംബര പെടുത്താറുണ്ട് നമ്മള് പരിജയപെട്ടിട്ട് പത്തുവര്ഷം കഴിഞ്ഞു എന്നഓര്മ്മ പെടുത്തല് എന്റെ മനസ്സ് പിറകോട്ടുപോയി. സ്നേഹത്തിന്റെ ക്കുളിര് തന്നലായി പറന്നെത്തിയിരുന്ന ടീച്ചറുടെ കത്തുകള് എനിക്ക് ഏറെ പ്രിയപ്പെട്ടതായിരുന്നു,, ഒരുതൂലികാ സൗഹൃദ വേതിയിലൂ ടെയാണ് ഞാന് റീനയെ പരിജയപെടുന്നത് കലാമണ്ഡലം റീന എന്നാണ് എന്നെപരിജയപെടുത്തിയത്, ഞങ്ങളുടെ പരിജയം നല്ല സൗഹൃദ ത്തില് എത്തി മാസത്തില് മൂന്നും നാലും കത്തുകള് അവരെനിക്ക് അയക്കുമായിരുന്നു,, അതുപോലെ ഞാനും സുധീര് ഗമായ കത്തുകള് എഴുതി, കത്തില് നിന്ന് ഫോണിലേക്ക് വഴിമാറിയപ്പോഴും മാസത്തില് ഒരു കത്തെങ്കിലും അവരെനിക്ക് അയക്കുമായിരുന്നു,,കലാമണ്ഡലത്തില് നിന്നും ടിപ്ലോമയോടെ പാസായ ആ ളാണ് ടീച്ചര്, എന്നറിഞ്ഞപ്പോള് എനിക്ക് അവരോട് ബഹുമാനമായിരുന്നു, പരിജയപെട്ട് കുറേ നാളുകള്ക്ക് ശേഷമാണ് ജീവിത പുസ്ത്തകത്തിന്റെ താളുകള് എനിക്കയക്കുന്ന കത്തുകളിലുടെ ടീച്ചര് തുറക്കാന് തുടങ്ങിയത്,, അമ്മയുടെ മരണശേഷം അച്ഛന്റെ ശിക്ഷ ണത്തില് വളര്ന്നതും അച്ഛന്റെ മരണവും കലാമണ്ഡലത്തിലെ വിദ്യാര്ത്തി ജീവിതവും,, അങ്ങിനെ നൂറുകുട്ടം കാര്യങ്ങള്,, പിന്നെയും കുറേ കഴിഞ്ഞാണ് ദാംബത്യത്തിലെ പൊരുത്ത കേടുകളെ കുറിച്ച് എഴുതി ത്തുടങ്ങിയത്, പിനീട് വരാറുള്ള കത്തുകളിലേറെയും വേദനയുടെയും കണ്ണിരിന്റെയും ന്നനവുള്ളവയായിരുന്നു,,കൂറ്റനാട്ടെ വലിയൊരു ത്തറവാട്ടിലെ അങ്കമായിരുന്നു ടീച്ചര് നിലംബൂരുള്ള ഒരുബെന്തു കൂടിയായ ഒരാളായിരുന്നു ടീച്ചറുടെ ഭര്ത്താവ്,, മൂന്ന് മക്കളായിരുന്നുഅവര്ക്ക് , മക്കള് രണ്ടുപേര് ഹോസ്റ്റലില് നിന്നായിരുന്നു പഠിച്ചിരുന്നത്,, മക്കളെ കുറിച്ചുള്ള വേവലാതിയായിരുന്നു അവര്ക്ക് ഏറെയും ,, പിന്നെ പിന്നെ, കത്തുകളുടെ എണ്ണംകുറഞ്ഞു, എനിക്കും ജോലിത്തിരക്ക് കാരണം കത്തുകളില് ശ്രദ്ദിക്യാന് കഴിഞ്ഞില്ല ,,ഞാനെന്റെ സ്വകാര്യ ദു;ഖങ്ങളൊന്നും ടീച്ചര്ക്കയക്കുന്ന കത്തുകളില് എഴുതാറില്ല ,, നാട്ടില് ലീവിനു പോകും ബോഴൊക്കെ കരുതും ടീച്ചറുടെനാട്ടില് പോകണം അവരെയും മക്കളെയും കാണണം എന്നൊക്കെ, പക്ഷെ അതിനും കഴിയാറില്ല,, ഒരിക്യല് ടീച്ചറുടെ ഫോട്ടം ആവശ്യ പെട്ടുകൊണ്ട് ഞാന് കത്തെഴുതി ,, അതിനു വന്നമറുപടി ഇങ്ങനെ യായിരുന്നു,, നീ അയക്കുന്ന കത്തിലെ അക്ഷരങ്ങളിലുടെ ഞാന് ശരിക്കും നിന്നെകാണുന്നുണ്ട് നിനക്കും അങ്ങിനെ കണ്ടാല് പോരെ,, പിനെ എന്തിനാ ഒരു ഫോട്ടം അബ്ദു ,,? അവര് പറഞ്ഞത് ശരിയായിരുന്നു,, കണ്ടിട്ടില്ലങ്കിലും എന്റെ മനസ്സില് അവരുടെ രൂപംപതിഞ്ഞു കിടന്നിരുന്നു ,,എന്നാലും ഇനി നാട്ടില് പോകുമ്പോള് അവരെ കാണാന് പോകണം എന്ന് മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു ,, പക്ഷെ അപോഴൊക്കെ അവര് വീടുകള് മാറികൊണ്ടിരുന്നു,,കത്തുകളുടെ എണ്ണംവും കുറഞ്ഞു,, ഫോണ് ചൈ താല് കിട്ടാതെയായി,,ക്കൂറ്റനാട് നിന്നും നിലംബൂരിലേക്കും അവിടെനിന്ന് ഗൂടല്ലുരിലേക്കും ഒടുവില്
കോയമ്പത്തൂരിലേക്കും പറിച്ചു നടുകയായിരുന്നു ടീച്ചറുടെ ജീവിതം,, ഗൂടല്ലുരിലെ ഒരു വിദ്യാലയത്തില് ഡാന്സ് ടീച്ചറായിരുന്നു,,കൂടാതെ പുറത്തുള്ള കുട്ടികള്ക്ക് വീട്ടിലും ഗ്ലാസെടുത്തിരുന്നു,,പിന്നെയും നാളുകളേറെ കടന്നുപോയി ,,ഭര്ത്താവിന്റെ ദുര്നടപ്പും പ്രശ്നങ്ങളും സഹകരിച്ചു പോകാനാവുന്നില്ല മടുത്തു. മക്കളെ കുറിച്ചോര്ക്കുമ്പോള്
അതിനും കഴിയുന്നില്ല. പിനീടുവന്ന കത്തില് ഇങ്ങനെ എഴുതിയിരുന്നു .അബ്ദു.. ഞാന് ന്നിലംബുര് വിട്ടു. അയാളേയും...? മക്കളും ഞാനും ഇപ്പോള് ഗൂടല്ലുരാണ് താമസം ചെറിയ ഒരു ജോലിയും ശരിയായിട്ടുണ്ട് ,,, അഡ്രസ്സ് ഇല്ലാത്ത ഒരു കത്തായിരുന്നു അത് പിനീട് ടീച്ചര്ക്ക് കത്തയകാന് എനിക്ക് കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല ,,എന്നാലും മറുപടി പ്രതീക്ഷിക്യാത്ത കത്തുകള് വല്ലപ്പോഴും അവരെനിക്ക് അയക്കാറുണ്ട് ഒടുവില് എനിക്കുവന്ന കത്ത് കോയമ്പത്തൂരില്
നിന്നായിരുന്നു ,,അതിലും അഡ്രസ്സ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല,, ഒടുവിലായി ആ കത്ത് വന്നിട്ട് ഇപ്പോള് ഒന്നരവര്ഷം കഴിഞ്ഞു,, ഒരു കഥ പോലെ എഴുതി ഫലിപ്പിക്യാന് കഴിയാത്ത,, സംഗീര്ണ മായ ജീവിതമായിരുന്നു, അവരുടേത്,, നീണ്ട പത്തുവര്ഷങ്ങള് സ്നേഹത്തിന്റെ നൊംബരം തീര്ക്കു കയായിരുന്നു അവര്,, മനസ്സില് പ്പതിഞ്ഞ ആ കാണാചിത്രം ഞാനെന്നും പൊടി തട്ടി സൂക്ഷിക്കുന്നു,,,?
ഇനിയും കത്തുകള് വരും എന്ന പ്രതീക്ഷയില്,,,
*****************
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ